Well, for one day Stan changed his white background for a familiar framework. This is maybe because in such a place he came to life. It is true, however, that in a bigger one.
zondag 31 januari 2010
How is Stan?
Well, for one day Stan changed his white background for a familiar framework. This is maybe because in such a place he came to life. It is true, however, that in a bigger one.
vrijdag 29 januari 2010
Tante Kaduk op trot
Tante Kaduk blijft als enige schilderij, bescheiden als ze is, binnen de provincie West-Vlaanderen. Toch ook een schoone provincie! Exact 19 kilometer afgelegd.
Dertien over Zeven
Gisterenavond omstreeks 13 over 7 was het zover. De maan was vol en ze ging over tot de daad. Vertrok ze met stille trom? Koos ze voor het ruime sop? Wat zou het worden? De buitenring of het binnenveld? In elk geval nam ze zonder enige schroom haar nieuwe plaats in, Tante Kaduk! Voor een nieuwe volle maand is ze vanaf vandaag te gast bij Toon Vanlaere, dichter op en naast het spoor. Met andere woorden, Kaduk of niet, het avontuur gaat voort!
dinsdag 26 januari 2010
Familie Blauwtand in kilometers
De Familie Blauwtand is verhuisd van een Roeselaarse boekhandel, naar een Gentse... Wel, ik laat het aan Dagmar over om de details in te vullen. 86 kilometer reisweg tot nu toe!
zondag 24 januari 2010
Stan in Bucharest
It’s been already a week since Stan left Belgium for Romania. And after a long journey he found for himself a new land. The first days here were busy and even though at first he seemed a bit confused, lonely hanging on the wall, now he’s watching the days go by in the tranquility and comfort of a new home. Mine!
He’s floating around on a white wall...and he will float until one day, when he will find a perfect place to stay. Everything is new, different I might say, but even if he’s far away, the sky is the same...in a relative way.
I’m glad to have him here for a while.
Welcome Stan!
vrijdag 22 januari 2010
Maar altijd opnieuw welkom!
De Familie Blauwtand heeft ons dinsdag verlaten.
We hadden veel werk en geen tijd om er lang bij stil te staan.
Nu pas lijkt het volledig tot ons door te dringen.
Het is een donkere leegte die het werkje in De Zondvloed achterlaat, met nog een kleine boodschap voor zij die te laat gekomen zijn...
maandag 18 januari 2010
Stan op reis
Stan op reis.
Wat natuurlijk ook de bedoeling is ;) Gisteren vertrokt hij richting Bucharest. De overdracht leverde een mooie dag op voor beide bewaarders.
La revedere Stan!
Stan Zonder Land in vogelvlucht
Stan leek me een bescheiden figuur, maar zo te zien gaat hij nu volle bak voor de reis: Hij vindt onderkomen in Boekarest, totale reisafstand tot nu toe: 2300 km in vogelvlucht boven de autostrade!
zondag 17 januari 2010
zaterdag 16 januari 2010
Baron Picon vertrokken..
Baron Picon verhuisde vannacht van Assebroek naar 't Stad Antwerpen: 131km reisweg tot nu toe...
Online pers
Kunst op Reis haalde ook de online pers:
Lees de artikels op De Standaard (enkel voor abonnees) of Het Nieuwsblad!
Lees de artikels op De Standaard (enkel voor abonnees) of Het Nieuwsblad!
donderdag 14 januari 2010
Hij gaat op reis
Jaja, de baron vertrekt nog deze week. Is hij het beu ten huize Soenens-Van Leirsberghe?
Misschien wel, maar ik denk het niet. Was het de stressvolle week BP, anders mag je het gerust zeggen? Maar neen, ik ken je nu al een beetje en jij zou je gevoelens nooit zomaar te grabbel gooien op het wereldwijde web. Zo ben je niet en daarom heb ik je graag. Ik ga je missen.
Met de baron weet je blijkbaar nooit en dat heb ik wel geleerd. Ik zie hem niet graag gaan maar ik kan niet anders dan hem het beste te wensen op zijn reizen.
De baron was aangenaam gezelschap en we zullen hem hier missen.
woensdag 13 januari 2010
En lijkt op iets dat in een fuga past
De reis van Tante Kaduk: Dag 26.
Van oud naar nieuw ging het. Na de zonnewende kwam die van het jaar. De maan was vol.
Winterhoest kreeg ons te pakken. Ziekjes. Ziekerig. We aten, dronken, vierden feest. En tante Kaduk? Die heeft zich al die tijd zo goed en zo kwaad als het kon vermomd. Als een plastisch werk op mijn kast, zo stond ze daar. Maar ik weet wel beter. Ze is veel meer dan dat. Die ouwe dolle tante van ons. Ze leeft! Niet alleen vandaag leeft ze, maar al de hele tijd. Zonder omzien. Dag in, dag uit. En al die tijd komt ze tot leven omdat we haar een leven geven met ons blote oog.
Dat ze aan Sardinië deed denken, zei iemand. In elk geval een eiland van groen en blauw. Nog een ander dacht aan wolken als hij naar haar keek. Aan tijdloosheid, aan geen ballast meer. De Chirico. Nog iemand bekeek haar maar kwam niet echt bij haar terecht. Hij zag haar niet. Keek vooral naar wat die paal daar deed, alsof het, achter haar aan, een totem was... Even ook bracht ik haar terug naar vanwaar ze kwam. Ter ere van de pers. In een foto die beklijft!
Het gaat nu snel. Al aan dag 26 van haar verblijf zowaar. De tijd is een stille doder die niet om wil zien. Nog een tijdje logeert ze hier. Dan gaat ze weg. Voorgoed. Er is al iemand die klaar staat met zijn eigen huis. Intussen profiteer ik van de ogenblikken dat ze er nog is. Ik fotografeer en stof haar af. Ik verhuis haar in de kamer. Van hot naar her, ga ik. Ik leg haar neer en hang haar op. Ik hou haar vast en merk hoe ze deint en dreint, hoe ze telkens meegaat, meereist met het licht en daardoor telkens weer een ander is. In de ochtend wordt ze door het licht betast. In de middag staat ze – een veelvraat - stijf van helderheid en aan het einde van de dag lijkt het alsof ik haar in de stilte horen kan. Dan krijgt ze welhaast klank
en lijkt op iets dat in een fuga past.
Paul Rigolle
Van oud naar nieuw ging het. Na de zonnewende kwam die van het jaar. De maan was vol.
Winterhoest kreeg ons te pakken. Ziekjes. Ziekerig. We aten, dronken, vierden feest. En tante Kaduk? Die heeft zich al die tijd zo goed en zo kwaad als het kon vermomd. Als een plastisch werk op mijn kast, zo stond ze daar. Maar ik weet wel beter. Ze is veel meer dan dat. Die ouwe dolle tante van ons. Ze leeft! Niet alleen vandaag leeft ze, maar al de hele tijd. Zonder omzien. Dag in, dag uit. En al die tijd komt ze tot leven omdat we haar een leven geven met ons blote oog.Dat ze aan Sardinië deed denken, zei iemand. In elk geval een eiland van groen en blauw. Nog een ander dacht aan wolken als hij naar haar keek. Aan tijdloosheid, aan geen ballast meer. De Chirico. Nog iemand bekeek haar maar kwam niet echt bij haar terecht. Hij zag haar niet. Keek vooral naar wat die paal daar deed, alsof het, achter haar aan, een totem was... Even ook bracht ik haar terug naar vanwaar ze kwam. Ter ere van de pers. In een foto die beklijft!
Het gaat nu snel. Al aan dag 26 van haar verblijf zowaar. De tijd is een stille doder die niet om wil zien. Nog een tijdje logeert ze hier. Dan gaat ze weg. Voorgoed. Er is al iemand die klaar staat met zijn eigen huis. Intussen profiteer ik van de ogenblikken dat ze er nog is. Ik fotografeer en stof haar af. Ik verhuis haar in de kamer. Van hot naar her, ga ik. Ik leg haar neer en hang haar op. Ik hou haar vast en merk hoe ze deint en dreint, hoe ze telkens meegaat, meereist met het licht en daardoor telkens weer een ander is. In de ochtend wordt ze door het licht betast. In de middag staat ze – een veelvraat - stijf van helderheid en aan het einde van de dag lijkt het alsof ik haar in de stilte horen kan. Dan krijgt ze welhaast klank
en lijkt op iets dat in een fuga past.
Paul Rigolle
dinsdag 12 januari 2010
maandag 11 januari 2010
Vreemd
Ik was de oorlogsboeken aan het herschikken, het leek op een bataljon soldaten dat moe en gehavend van de strijd was teruggekeerd.
Een er duur uitziend echtpaar had hun lange donkere jassen over de leuning van een stoel gedrappeerd. De onderste stof vormde twee donkere plassen op de grond. Hun ogen verdwaalden tussen de boeken. Twee meegebrachte kinderen zaten eerst nog op een krukje in de kinderboekenhoek, allebei diep een prentenboek verzonken, maar liepen nu alweer rond. De jongen kwam teleurgesteld bij zijn moeder vandaan, die, in tegenstelling tot hijzelf, niet vond dat ze het boek waar hij zo hoog mee opliep moest kopen. Hij ging pruilend bij zijn zus staan. Haar aandacht ging naar iets kompleet anders uit.
Wat denk jij dat het is, vroeg ze. Ze bekeken de Familie blauwtand.
Kwee nie, zei het jongetje.
Het lijken wel levende rotsblokken.
Ja, zei ze, en herhaalde z'n woorden. Levende rotsblokken.
Hij haalde zijn schouders op.
Maar dat kan toch niet!
Wie weet, zei het meisje terwijl ze weghinkelde.
Een er duur uitziend echtpaar had hun lange donkere jassen over de leuning van een stoel gedrappeerd. De onderste stof vormde twee donkere plassen op de grond. Hun ogen verdwaalden tussen de boeken. Twee meegebrachte kinderen zaten eerst nog op een krukje in de kinderboekenhoek, allebei diep een prentenboek verzonken, maar liepen nu alweer rond. De jongen kwam teleurgesteld bij zijn moeder vandaan, die, in tegenstelling tot hijzelf, niet vond dat ze het boek waar hij zo hoog mee opliep moest kopen. Hij ging pruilend bij zijn zus staan. Haar aandacht ging naar iets kompleet anders uit.
Wat denk jij dat het is, vroeg ze. Ze bekeken de Familie blauwtand.
Kwee nie, zei het jongetje.
Het lijken wel levende rotsblokken.
Ja, zei ze, en herhaalde z'n woorden. Levende rotsblokken.
Hij haalde zijn schouders op.
Maar dat kan toch niet!
Wie weet, zei het meisje terwijl ze weghinkelde.
zaterdag 9 januari 2010
Persconferentie Kunst op Reis
De vier reizende schilderijen kwamen uitzonderlijk, samen met hun eigenaars, nog één keer terug naar huis. Een uniek moment: de vier startende deelnemers aan Kunst op Reis in één en dezelfde living. Een nieuwjaarsdrink met veel koffie om de koude weg te jagen, een babbel en een onderlinge kennismaking.
De schrijvende pers kwam naarstig noteren over de site die je nu aan het lezen bent en welke schrijvers daarvoor instonden. Binnenkort staan er dus ook reizende schilderijen in je eigen krant. En toen het voor de zoveelste keer (her)begon te sneeuwen kwam WTV nog filmen: maandagavond is op WTV/Focus een korte reportage te zien.
Hier alvast de foto's:
De schrijvende pers kwam naarstig noteren over de site die je nu aan het lezen bent en welke schrijvers daarvoor instonden. Binnenkort staan er dus ook reizende schilderijen in je eigen krant. En toen het voor de zoveelste keer (her)begon te sneeuwen kwam WTV nog filmen: maandagavond is op WTV/Focus een korte reportage te zien.
Hier alvast de foto's:
vrijdag 8 januari 2010
Vrije Val
Vreemd zoals sommige passanten een hele tijd naar Familie Blauwtand kunnen staan staren, terwijl anderen er dwars doorheen lijken te kijken. Vooral kinderen worden aangetrokken tot het (jeugdige?) stel dat familiebanden lijkt te hebben met het volkje uit Muñoz' Conversation Piece.
Eeuwig rondcirkelende meteorieten waarvan er eentje - om de tijd te doden - met iets (een metorietje?) lijkt te willen gooien. Pas na een tijdje dringt tot de kijker door dat het projectiel niets minder dan de metgezel van de gooier is, die bruusk bij de kraag werd gevat. Klaarblijkelijk met de bedoeling om de ongelukkige door de ruimte te slingeren.
Maar hoe kun je nu iets weggooien dat zich al in vrije val bevindt? Want misschien heeft u het nog niet opgemerkt, maar mij lijkt het duidelijk dat de Familie Blauwtand zich in een baan om iets heen bevindt. Daardoor ontstaat er een gevoel van gewichtloosheid, te vergelijken met een vrije val van héél hoog naar héél laag, hoewel maar weinigen die dat mochten ervaren het kunnen beamen... Ikzelf heb het dan ook van ergens gelezen.
En tenslotte, maar niet onbelangrijk: wanneer je diegene waarmee je samen een familie vormt, weggooit, kun je dan nadien nog wel van een familie spreken?
Allemaal vragen die ik Maarten binnenkort eens voor moet leggen.
Eeuwig rondcirkelende meteorieten waarvan er eentje - om de tijd te doden - met iets (een metorietje?) lijkt te willen gooien. Pas na een tijdje dringt tot de kijker door dat het projectiel niets minder dan de metgezel van de gooier is, die bruusk bij de kraag werd gevat. Klaarblijkelijk met de bedoeling om de ongelukkige door de ruimte te slingeren.
Maar hoe kun je nu iets weggooien dat zich al in vrije val bevindt? Want misschien heeft u het nog niet opgemerkt, maar mij lijkt het duidelijk dat de Familie Blauwtand zich in een baan om iets heen bevindt. Daardoor ontstaat er een gevoel van gewichtloosheid, te vergelijken met een vrije val van héél hoog naar héél laag, hoewel maar weinigen die dat mochten ervaren het kunnen beamen... Ikzelf heb het dan ook van ergens gelezen.
En tenslotte, maar niet onbelangrijk: wanneer je diegene waarmee je samen een familie vormt, weggooit, kun je dan nadien nog wel van een familie spreken?
Allemaal vragen die ik Maarten binnenkort eens voor moet leggen.
woensdag 6 januari 2010
zondag 3 januari 2010
Een nieuw jaar, een nieuw begin
Een nieuw jaar, een nieuw begin.
Bewogen dagen voor Stan. Het ene moment tussen aanschouwers, passanten en familieleden, het ander moment moederziel alleen, wanneer het het ganse gezin voor een week op uitstap was. Toch heb ik het gevoel dat Stan zich ondanks zijn einzelganger imago zich perfect aanpast aan de omstandigheden. Als geboren reiziger, een broodnodige gave. Velen vonden hem schattig, stralend aan de grote muur, nog anderen liepen hem prompt voorbij...
Aandacht of negering, Stan wenst ze allen een prachtig nieuw begin. Ook jullie.
Cheers!
Bewogen dagen voor Stan. Het ene moment tussen aanschouwers, passanten en familieleden, het ander moment moederziel alleen, wanneer het het ganse gezin voor een week op uitstap was. Toch heb ik het gevoel dat Stan zich ondanks zijn einzelganger imago zich perfect aanpast aan de omstandigheden. Als geboren reiziger, een broodnodige gave. Velen vonden hem schattig, stralend aan de grote muur, nog anderen liepen hem prompt voorbij...
Aandacht of negering, Stan wenst ze allen een prachtig nieuw begin. Ook jullie.
Cheers!
Wat denk jij?
Ik lees de eerste verslagen, bekijk de eerste foto's en iedere keer verschijnt een glimlach, ook na her- en herlezen. Ik wil geen detail over het hoofd gezien hebben en het is subliem om te zien op welke verscheiden manieren mijn schilderijen geïnterpreteerd worden.
Maar ook onwennig. Wat gaat er gebeuren? En wat denken niet alleen de vier 'tijdelijke eigenaars', wat denk jij, de bezoeker van deze site? Laat dan ook gerust een reactie achter, op tekst of op foto, we zijn allemaal benieuwd!
Maar ook onwennig. Wat gaat er gebeuren? En wat denken niet alleen de vier 'tijdelijke eigenaars', wat denk jij, de bezoeker van deze site? Laat dan ook gerust een reactie achter, op tekst of op foto, we zijn allemaal benieuwd!
zaterdag 2 januari 2010
Licht
Er werd een onderkomen gevonden voor Familie Blauwtand die zowel op mijn als op Roderik's goedkeuring kon rekenen; niet slecht voor een begin. Familie Blauwtand begint zich hier trouwens al aardig thuis te voelen: waar we het ook neerzetten, nergens voelde het verkeerd aan, of vloekte het met z'n omgeving. Maar in dit boekenkastje lijkt het nog het meest op zijn gemak, het hangt er stralend; als je niet beter weet, zou je denken dat er licht uit het werkje komt...
vrijdag 1 januari 2010
Start!
December is voorbij. De maand die mij en Roderik volledig leek op te slokken, heeft ons weer uitgespuwd, geradbraakt, leeggezogen. Familie Blauwtand is ondertussen, in volstrekte stilte bijna, gearriveerd. Het schilderij van Maarten kreeg een voorlopig plaatsje toegekend, en alsof het ding begreep wat er gaande was, heeft het zich niet opgedrongen en netjes afgewacht. Het deed alsof het de nieuwsgierige blikken en wijzende vingertjes niet opmerkte. Maar morgen komt daar verandering in, en begint de reis van het werkje doorheen De Zondvloed. Eens zien Familie Blauwtand ook familie van ons kan kan worden.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
