Einde van de reis?

Life moves in mysterious ways, zo ook voor de baron.

Een dikke maand geleden had ik het voorrecht om Baron Picon op reis te laten gaan. Met pijn in het hart handigde ik hem over aan een hele goeie vriend van me.

Weken was het stil… De Baron was er vandoor dacht ik, de après-ski en shnapps zullen hem vervreemden van me hoorde ik mezelf denken.

Het was dan ook tot mijn grote verbazing dat de Baron hier zondagmorgen over de vloer kwam met het nieuws dat hij van mijn huis zijn thuis zou maken.

Mijn vriend heeft besloten dat de Baron bij mij hoort en uiteraard ben ik hem daar heel dankbaar voor.

Het einde van de reis voor Baron Picon? Ja en neen. Zoals het project voorschrijft zal er nu een nieuw schilderij op reis vertrekken, maar ook de Baron zal niet stil blijven zitten. We hebben beslist om hem toch nog op reis te sturen.

Dus waar beter te beginnen dan in Lichtervelde, bij Maarten Wydooghe, zijn geestelijke vader.

Tante Kaduk is in haar eentje een museum geworden.

Tante Kaduk,

u leefde mee, u droomde mee met ons.
Door de verf heen en over onze schouders las u mee in onze boeken.
U was een indringer.
Wij kunnen u niet meer uit ons leven schrappen. U bent – zeg maar –familie geworden. Wij hebben u soms wakker gemaakt, geplaagd, in de arm genomen.
Wij hebben u ook soms uit het oog verloren, bewust. O wat hebben wij daar smoesjes voor om dit te ontkennen. Maar jawel, wij hebben je echt soms opzij geschoven, en dat is nu juist het signaal waaruit blijkt dat u ging leven. U mocht dingen horen en niet horen.
De plek op de muur waar u hing zal altijd uw leemte blijven.
U laat op de vele muren die u lieten zien een museum achter van plekken waar u een onuitwisbare rol speelde.
Als al die plekken ooit tot elkaar zouden kunnen spreken, wat zou u dan een lang verhaal worden van woonkamers en slaapkamers en hoekjes en muren.
Wat zou u dan kunnen spreken over mensen…

Toon Vanlaere

Same city, different home

It seems that Stan really likes Bucharest and he decided to stay for a while. He went just a few kilometers up North and found a new home. I don't know if it is the Romanian way of life that made him stay, or the Romanian women that he already met, but I'm happy to accomodate him for a few weeks to come. As he is by now an experienced traveler, I decided to let him choose his place in here. A day here, a few hours there, he moves around my home looking for the perfect place to hang out.

Make your self at home Stan!

En zo keren de Baron en ik weer

En zo keren de Baron en ik weer. Een maand hebben we gereisd. Van Brugge naar Stabroek. Stabroek naar Transinne, Kalmthout, het kantoor in Deurne (want er moest nog even gewerkt worden) en telkens weer terug. Stabroek naar Neukirchen am Großvenediger, in Oostenrijk, via Duitsland. Met sperbezoekjes in München en Nuremberg.

Een maand was de Baron actieve vennoot in, en stille getuige van, lange ritten, hoge toppen, diepe dalen. Ik vermoed dat ik heb hem leren roken en drinken, ik weet dat hij me bijstond tijdens het bezinnen. Zo waren we vaak mekaars stilzwijgende gezelschap in kleine hotelkamers en snelle auto's. "Huil niet om wat eindigt, lach omdat je 't ervaren hebt" is wat ik geleerd heb. De Baron in zijn wijsheid. Of was ik dat? Hij was in elk geval in een bevoorrechte positie.

Luttele dagen thuis bracht ie door naast wie ik het allerliefst heb. Mijn dochtertje Felicity. Een toeverlaat naar wie ik me soms buig en zeg "Fietje, wat vangt papa nu aan." Ondanks het 'op reis' zijn heb ik hier het meeste van zijn gezelschap genoten. Want immer deed de uitdrukking van de Baron me herinneren aan wat telt.

---

Een fotograaf ben ik niet. Foto's maken doe ik amper. Maar heb er wel een paar, en die deel ik graag.



Vertrek. De Baron is bijrijder. Lunch en snoepjes.



Hotelkamer. Het idee hem te kennis te laten maken met tiefschnee en off-piste heb ik lang geentertained, maar werd me (wijselijk) afgeraden. De medewerkster van het hotel bleef altijd even kijken.



Buiten. Hij heeft sneeuw geproefd. Maar deze prent leek me oprechter.



Naast Fie. Want die ereplaats verdiende ie wel.

En nu?
De Baron was me in vertrouwen geleend. Door iemand wiens vriendschap ik enorm waardeer, aan wie ik hem ook terugkeren zal en die hem in vertrouwen uitlenen zal aan een nieuwe reisgezel. Al hoop ik dat ie uiteindelijk bij mijn vriend rusten mag. Want een beletselteken hoort niet.

Stan's Plan

Stan zonder Land/Stan without a Land seems to like Bucharest, and the company of women. He's still there, and will now stay a month with Margareta. Enjoy the good life, Stan. 2301 km from home.

Weer op trot

Familie Blauwtand kwam gisteren naar de provincie West-Vlaanderen terug. Heimwee, nu al? Of rusteloos, gedreven om de zee te zien? Lichtervelde-Roeselare-Gent-Oostende, 154km!

about Stan

Well, for starters, he's inspiring. When I look at the painting I think that Stan is either immersed in a blue water or imponderable in a blue sky. Either way, he is indeed without a land... But maybe he doesn't need a land ...or he doesn't want one, but rather something else. Like in a wandering dream, there's nothing to hold him down, nothing that would tie him down. He's suspended in time and space. He's like a traveller, but a traveller in different worlds. He belongs somewhere for sure and for finding that place his journey must continue. Still, I will hold him back a few more days!!!

Consternatie omtrent Tante Kaduk

Wie heeft er allemaal over het hoofd gezien dat Tante Kaduk er (nog) niet is.
Zij is zichzelf aan het worden.
De vloeibaarheid is zij nog niet ontgroeid.
Ze moet nog stijven, vel krijgen.
Zal ze ooit op de wereld komen en wat zullen de kranten berichten op die dag?
Hoeveel moed is er nodig om geboren te willen worden? Wie zal haar dan niet meer aan een muur hangen, maar liefderijk opnemen in een warm midden?
Hoe oud kun je zijn om nog geboren te kunnen worden?
Wie zal snel naar de drukker lopen om de geboortekaartjes te laten drukken, met een foto van haar, terwijl zij nog niet helemaal droog snakt naar het leven.
Wat zal ze die dag in de krant lezen over haar verhaal? Stel je voor dat zij daarin ontbreekt. Dat er niet een stukje voorpagina aan haar is gewijd.
Zal zij haar vloeibaarheid ooit los willen gooien, als zij leest hoe Humo-dichter Sylvie Marie ervan droomt om met haar geliefde ‘alleen / nog te resten, / het laatste stukje schuim / dat maar niet in de afvoer wil verdwijnen’.
En Paul Bogaert schrijft in ‘de Slalom Soft’: ‘Daar gaat al de gruizige soep richting putje centraal. / Zou dat het venijn zijn?’

Welkom, Tante Kaduk, in onze wereld.

Toon Vanlaere

wachtende blauwtandjes

Niets te melden...
bij ons tenminste.

-wat niet van anderen
kan gezegd worden-

Naast ons is een mooie
familie een Milla rijker,
het is niet onze familie
niet die van Blauwtand
ook is het niet zomaar
de eerste de beste

ik word overmeesterd
door een waanzinnig gevoel.
Dat ergens hele goede vrienden
een vriendje voor ons vriendje
in wording hebben toegevoegd.

Lief van hen,
ikzelf kan niet wachten...

Niet voor straks...
zeker straks kan ik niet meer wachten
of zal ik het niet kunnen.

Het maakt niet veel uit.
Wachten zal ik...

met familie Blauwtand
op schoot.

tot slapens toe...
tot slapens toe...

familie

Het staat hier voor zich uit te staren,
met z'n tweeën zijn ze eigenlijk.
en ze zweven

Net als wij,

aan hun ronde vormen zo te zien,
-daar kan ik niet om heen-
zijn ze net als wij.
of toch net als zij.

Met de dag zie ik haar groeien,
een maand nog en er staat iemand bij
op het schilderij.

hier althans,
bij ons hier thuis.

Familie Blauwtand zal al ergens anders zweven
en nooit enig benul hebben gehad

dat ook zij
heel eventjes
bijna met z'n drietjes
waren geweest.

nog 29 dagen
om precies te zijn.