Namen we ze op met onze blik

De reis van Tante Kaduk: Dag één.

Die dag! Er was sneeuw die dag. Als bij wonder. Als uit het niets. Als iets van lang geleden… Uit het Noorden of uit de tijd kwam sneeuw. Falco, de jonge kater – nog altijd in de gloed van zijn eerste jaar - durfde eerst niet goed, woog en wikte, snoof wat om zich heen en ging dan toch. Na veel dralen en drummen trok ie dwars door de witheid heen. Een streep. De poten, werkend als een geschrift in een open veld. O de efemeriden van mijn winter! Ik bleef ze noteren. Alsof het meer dan een gewoonte was. De zon kwam pas op die dag om 8:40 u. Om alweer onder te gaan om 16:36 u. Zonnevlekken: dertig. Veertig het wolfgetal. Maar geen nood. Straks gingen de dagen alweer lengen. Zonder meer. En voor je er erg in had. Toch maar genoteerd: de volgende volle maan was voorzien voor de laatste dag van het jaar. Ik dacht aan verhalen die dag. Aan wat ongeschreven was. Teppan Yaki. Schors. De hibofreak. Ik dacht aan drie mannen uit Polen en hoe ze gevonden werden. In een loods bij het kanaal. In een mail werd ik gewaarschuwd die dag: Paul, je kansen om een fles bubbels te winnen verhogen! Kies nu jouw kist… Ik koos ze niet, mijn kist, en dacht in hoofdzaak aan de glans van de sneeuw op de straat, die dag, die de kamer zoveel lichter maakte dan anders. Dat zei ik later ook tegen zij die mij lief was. Dat het licht wel verwant leek aan het soort Noorderlicht dat we ooit uit Sint Petersburg hierheen hadden meegebracht. En dat het leek alsof het pas nu, zoveel jaren later ook hier over de dingen werd uitgestrooid.

En later, nog later die dag, volop avond al, kwam het schilderij. Het werd gebracht. De man van de Dronken Donderwolk en zijn vriendin van de Open Hemel lieten zich wat graag insluiten in de warmte van het huis. We dronken wijn. De tante was Kaduk. Maar voor we het beseften keken we onze ogen uit.

Voor we het wisten namen we ze op met onze blik.

Paul Rigolle