Tante Kaduk en Marcel Maandag verhuizen

Twee schilderijen verhuisden in de voorbije drie dagen: Tante Kaduk naar Belgiës oudste stad, Marcel Maandag verliet thuishaven Lichtervelde en blijft een maand in Tielt, respectievelijk hebben ze 292 en 19 km reisweg achter de rug:

Tante Kaduk op bezoek in de oudste stad van België

Vandaag verhuist Tante Kaduk naar Tongeren, de oudste stad van België;
hopelijk bevalt het haar :-)
Op één of andere manier doet haar naam me denken aan de (Nederlandse) kinderboekjes die ik vroeger las... En ze blijkt nog een andere link te hebben met mijn eerste levensjaren: in deze blog las ik dat ze een tijdje in Izegem op bezoek was... zelf ben ik daar geboren. Ik vraag me af of zij zich meer herinnert van deze stad dan ik (ik ben op mijn 2de al naar Limburg verhuisd)...
Foto volgt ASAP.
Gwen Verhulst

Paspoortcontrole

Waar krijg jij het vliegend schijt van? Van opdringerige verkopers? Van gesynchroniseerde uurwerken? Van dolgedraaide kwieten die hun mening maar al te graag ventileren op allerhande blogs?

Er zijn zoveel zaken die een mens op stang kunnen doen jagen. Maar wat ik niet begrijp, is dat niemand zich op stang laat jagen door paspoortcontroles. Ik snap de logica niet van een paspoortcontrole. Ik ben 'maar' een schilderij en heb waarschijnlijk geen recht van spreken, maar waarom moeten mensen andere mensen in de gaten houden als ze van punt X naar punt Y reizen? Is de paspoortcontrole er om potentiële bommenleggers tegen te houden? Laat me niet lachen. Is de paspoortcontrole er om de mens in het oog te houden? Wel nee, er zijn er gewoon te veel. De paspoortcontrole werd alleen maar in het leven geroepen om te koeioneren.

Gelukkig hebben wij er in ons schilderijenuniversum geen last van. Bij ons is alles peis en vree. Geen enkel schilderij die er ook maar aan denkt de geklimatiseerde ruimtes van het Louvre te verlaten. Geen enkel schilderij die er ook maar aan denkt te vluchten uit een wereld van schoonheid en verlangen. Wij blijven veilig op onze plek, meneer.

Dat doet me er aan denken dat het afscheid van mijn-gastheer-voor-een-maand wel heel dichtbij is. (Marcel Maandag)

De Reisweg van Familie Blauwtand

Jannie Tuin mailde me dat de Familie Blauwtand gearriveerd is op hun nieuwe bestemming. Lichtervelde - Zeewolde en alle tussenstops vallen in het niets bij deze sprong: Zeewolde - Curacao betekent in één keer 7885 km erbij, voor een totaal van 8370 km. Binnenkort horen we van Ank!

Reclame komt te vroeg/te laat

Na een poosje in de keuken te hebben rondgehangen, hang ik nu weer in de woonkamer voor de televisie. Hatelijk hoe zenders als VT4 en 2be geen reclameblokken meer tussen de programma's programmeren, maar telkens net nadat een nieuw programma begonnen is. Je springt zo van Bones naar NCIS zonder enige waarschuwing, zonder enige tussenkomst. En net op het moment dat je meeleeft in het drama van de hoofdpersonages komen ze je doodleuk vertellen hoe tof het rijden is in een Honda. I hate it! (Marcel Maandag, die ook af en toe eens een zure oprisping mag hebben, ja toch?)

Betogen en bier braken

Afgelopen woensdag moest mijn gastheer in de hoofdstad Brussel zijn voor een interview met een minister. Dezelfde dag zakten tienduizenden vakbondslui naar de Europese hoofdstad om hun ongenoegen kenbaar te maken. Betogen is een goed recht van iedereen, maar waarom moet dat altijd gepaard gaan met tientallen liters bier, vroeg mijn gastheer zich oprecht af. In en rond het Zuidstation te Brussel stond een ondoordringbaar bos aan goedkope blikjes bier. Freedompils stond er broederlijk naast de Carapils. Een betoging schept banden tussen vakbondslui van verschillende signatuur. (Marcel Maandag)

Logeren op een vulkaanwand

Mijn gastheer-voor-een-maand is 4 kg verdikt in evenveel dagen tijd. Reden: een persreis naar Kreta en Santorini die hem naar eigen zeggen zwaar op de maag kwam te liggen. Hij had het over champagne en biefstuk bij het ontbijt en 8-gangen diners bij maanlicht. Geen wonder dat de vetkwabbetjes zich steeds meer aan zijn buik hechten. Een mens moet wat over hebben voor zijn werk. Trouwens, 'zijn' werk dat is die hapklare brok krant die 's zondags bij de bakker wordt geserveerd.

Ik wou trouwens dat ik ook kon verdikken. Maar dat doe ik onrechtstreeks al, ik slorp alle indrukken in mij op. Misschien daarom dat mijn gastheer zo verdikt is, door alle indrukken?

Picknicken op 1600 meter hoogte met een geitje op het kampvuur, een jeepsafari, een rondvaart met de catamaran boven de kratermond van Santorini,... het weegt allemaal niet op boven die ondergaande zon. Jersey, Kenia, Curaçao of België. Eender waar in de wereld, niets mooier dan een vuurrode zon die langzaam achter de einder wegzakt. Ik heb mijn gastheer gevraagd me elke avond te laten genieten van dit fenomenale schouwspel op zijn terras. (Marcel Maandag)