In Leuven

Een blijde gebeurtenis bracht ‘Uncle Espresso’ naar hier. Het schilderij kreeg een plaats in de eetkamer, stond een hele tijd op de tafel tegen de muur. Licht, lief, met zachte kleuren. Het zag een groot huis met daarin een immens verdriet. Geduldig stond het daar. Het drong zich niet op. Het kreeg niet altijd voldoende aandacht. Het werd veel alleen gelaten. Maar het hoorde ook warme gesprekken, en er waren bloemen. Er kwamen veel vrouwen langs. Soms kreeg het een blik van een passant, werd er gemijmerd en droomde er iemand weg. Over zee naar een ander werelddeel, langs de onscherpe contouren van het bruin en het beige. Soms werd er zonder ophouden gesproken, dan weer viel alles stil. Er is een tijd om te bouwen en er is een tijd om achterom te kijken. Een tijd om te zwijgen en een tijd om te zingen. Nieuw leven maakte alles lichter. Van winter werd het zomer. Nu staan de tuindeuren open en strijkt er af en toe een wolkje kamperfoelie langs. Het schilderij gaat bijna vertrekken. De broebeltjesfolie staat klaar, ‘Uncle Espresso’ moet ongehavend blijven. Het huis blijft voorlopig staan waar het stond.