Charlotte Champagne in Utrechts atelier

Beste lezers. Het moet me van het hart dat ik een behoorlijk saaie tijd achter de rug heb, sinds mijn verplaatsing naar Nederland, naar een Utrechts atelier. Mijn geluk kon in eerste instantie niet op. Het land was punt 1 in de goede richting van mijn doel: Herman van Veen is immers van alles maar zeker geen Belg. Punt 2: ik stond ineens tussen soortgenoten. Hoera, dacht ik, weer terug in een kunstenaarsatelier!

De vertrouwde verse geur van verf ontbrak, dat vond ik al een verdacht teken. Die soortgenoten van me, collage-achtige schilderijen, beduidend ouder dan ikzelf, bleken bepaald niet spraakzaam. Ouwe sokken, nogal chagrijnig ook. Al snel vroegen ze – op bekend Hollands botte wijze – of ik mijn gekakel wat kon dimmen. Mijn voormalig enthousiasme werd in de kiem gesmoord. Na wat duwen en pushen van mijn kant kwam het hoge woord eruit: ik bleek te zijn terechtgekomen in een atelier van een conceptueel kunstenaar! Oftewel: een kunstenaar die zich te goed voelt een kwast ter hand te nemen.

Dat heb ik nu weer.

De kunstenaar in kwestie had natuurlijk haar kop bij andere, zogenaamd belangrijker zaken. Vandaar dat ik veel langer dan de bedoeling was tussen mijn Hollandse soortgenoten bleef hangen. Godzijdank is er nu voor een nieuw adres gezorgd. Minpunt is dat ik in dezelfde straat blijf: ik ga namelijk naar de buurvrouw. Pluspunt is dat dit nieuwe adres mij veel zonniger in de ogen schijnt: ik heb goede hoop!

Ik wens de lezers veel groeten uit Utrecht, en mezelf een goede reis!