Tante Kaduk is in haar eentje een museum geworden.

Tante Kaduk,

u leefde mee, u droomde mee met ons.
Door de verf heen en over onze schouders las u mee in onze boeken.
U was een indringer.
Wij kunnen u niet meer uit ons leven schrappen. U bent – zeg maar –familie geworden. Wij hebben u soms wakker gemaakt, geplaagd, in de arm genomen.
Wij hebben u ook soms uit het oog verloren, bewust. O wat hebben wij daar smoesjes voor om dit te ontkennen. Maar jawel, wij hebben je echt soms opzij geschoven, en dat is nu juist het signaal waaruit blijkt dat u ging leven. U mocht dingen horen en niet horen.
De plek op de muur waar u hing zal altijd uw leemte blijven.
U laat op de vele muren die u lieten zien een museum achter van plekken waar u een onuitwisbare rol speelde.
Als al die plekken ooit tot elkaar zouden kunnen spreken, wat zou u dan een lang verhaal worden van woonkamers en slaapkamers en hoekjes en muren.
Wat zou u dan kunnen spreken over mensen…

Toon Vanlaere