En lijkt op iets dat in een fuga past

De reis van Tante Kaduk: Dag 26.

Van oud naar nieuw ging het. Na de zonnewende kwam die van het jaar. De maan was vol. Winterhoest kreeg ons te pakken. Ziekjes. Ziekerig. We aten, dronken, vierden feest. En tante Kaduk? Die heeft zich al die tijd zo goed en zo kwaad als het kon vermomd. Als een plastisch werk op mijn kast, zo stond ze daar. Maar ik weet wel beter. Ze is veel meer dan dat. Die ouwe dolle tante van ons. Ze leeft! Niet alleen vandaag leeft ze, maar al de hele tijd. Zonder omzien. Dag in, dag uit. En al die tijd komt ze tot leven omdat we haar een leven geven met ons blote oog.

Dat ze aan Sardinië deed denken, zei iemand. In elk geval een eiland van groen en blauw. Nog een ander dacht aan wolken als hij naar haar keek. Aan tijdloosheid, aan geen ballast meer. De Chirico. Nog iemand bekeek haar maar kwam niet echt bij haar terecht. Hij zag haar niet. Keek vooral naar wat die paal daar deed, alsof het, achter haar aan, een totem was... Even ook bracht ik haar terug naar vanwaar ze kwam. Ter ere van de pers. In een foto die beklijft!

Het gaat nu snel. Al aan dag 26 van haar verblijf zowaar. De tijd is een stille doder die niet om wil zien. Nog een tijdje logeert ze hier. Dan gaat ze weg. Voorgoed. Er is al iemand die klaar staat met zijn eigen huis. Intussen profiteer ik van de ogenblikken dat ze er nog is. Ik fotografeer en stof haar af. Ik verhuis haar in de kamer. Van hot naar her, ga ik. Ik leg haar neer en hang haar op. Ik hou haar vast en merk hoe ze deint en dreint, hoe ze telkens meegaat, meereist met het licht en daardoor telkens weer een ander is. In de ochtend wordt ze door het licht betast. In de middag staat ze – een veelvraat - stijf van helderheid en aan het einde van de dag lijkt het alsof ik haar in de stilte horen kan. Dan krijgt ze welhaast klank

en lijkt op iets dat in een fuga past.

Paul Rigolle